Ben, Dün

Yürüdüğüm kaldırımların bazı ayakkabılara uygun olmadığını öğrendim önce. Sonra oturduk
Çok güleceğim bir geceye akıyordu zaman ama bu bende hep huzursuzluktur. Güleceğim, güldüğümü uzun uzun dönüştürüp bir şeylere denk getireceğim. Sonrasını düşünmek öğretilmeseydi kısa bir anlığına hayatın askıda kalmış ağırlığının ötesine geçmek için bir adım atardım. Ama sevincim bitince ne olacağı düşünmekten sevincimi hiçbir zaman tam tanıyamadım.

Gülmeler geçti, göğsüme bir ağrı saplandı. Mecazi yanı olmayan bir ağrı. Biraz sokaklarda yüründü, ayakkabılar uygundu ayaklarımızdaki o sokaklarda yürümeye.
Cazip olan hep başkalarının hayatıydı. Ben çünkü en güzel onu öğrendim, insanları tanımadan insanlara hayatlar biçmeyi. Yan masada oturan kadın, hayat klişesine dair konuşuyordu. Ezberlediğinin derinliğine inanmıştı, caymayacaktı hiçbir zaman. Ben ise onun pijamalarını biliyordum ve eve girdiğinde ilk neler yaptığını. Göz kalemi göz altlarına akmış olacaktı sabah ve bol ekmekli bir kahvaltı yapacaktı.

Biraz can sıkıntısı biraz da can sıkıntısının hazzı ve öncesinde güldüklerimizden kalan karmaşa ile güneşin doğuşuna bakıyorum. Uyusam sakinleyecek yanlarımın hırçınlığına olan ihtiyacım ile burada böylece duruyorum.

Kadın, her şeye rahmiyle gebe.

ufak ataklar halinde gelişen yaz sızısı

Sıcak ile birlikte gündelik de üzerimde tepinirken, karşı koltuğuma bakarak ve bu yolla yerimi bulmaya çalışarak dünyayla olan ilişkimi eğip büküyorum. Kendimin yazı öncesine düştüğümden kekemeliğim. Duyarlıklarının gösterdiği dünyaya dalan bu erkeği izlemek bana dokunuyor. Evet bana, ruhumun derin bir köşesine değil, bana. Etimin en biçimsiz ve kaba yanına oradan dilime döve döve yerleşmiş ah o incelikli ruhuma. Gözü bana hiç kaymıyor. Bu bana bir sürü şey söyletebilir. Ancak kanıksamak kötü. Annemin kadınlığının sağlaması olduğum zamanlardan koşarak uzaklaşmak. İsteği isteği isteği. Böyle anlar beni birçok söylenmişe, söylenip kabullenilmişe, kanun bilinmişe sürükleme ihtimali ile yoğurulmuş. Gözkapaklarım ağır ağır ağrıyor, ben bunu bir yerden çalıyorum, içimde yerinden sökülmüş isteklerin çölü.

Ve dilime yansıyan samimiyet, itildiğim kapı ardında içimi dağladı.

An.

Bir nefeslik yurttan kaçıyorum. İlk deniz, Eminönü. Beklediğim tramvay dahi gelmiyor. Beklemek adına daha ne kadar üstüme oynayacaksın karpuzun içindeki kesmece delikanlım İstanbul.

Gözlerim öylesine bir yerlerde dolandıktan sonra üzerime döndüğünde gördüğüm, acısını çektiğim şeyin tek arayışım olduğu. Yanılmak istediğim kadar yanıldım. Yakup'un içinde taşıdığı durgun ve çürük suyu yavaşça düşürdüğüm o an, yenisini biriktirmeye başladım. Artık biliyoruz ki, geçmez. Ve artık aldanamayacağımız kadar gerçeği gördük. Gideceğimiz güne kadar azabımız bu olacak. İkiyken, ikiliğimizden vazgeçmeden, bire düşebilmek ihtiyacı. İçimde dolanıp duranlardan bir tanesi. Cesaretimizi alıp yerine ne koydular? Yoksa yaşadığımız yine bir boşluğun zamanı mı? Güzelin korkunçluğu. Bir daha yaşayamayacağım güzelliğin içine bir yaşam sığabilir miyim? Tüm ikiliğimizle bir olabildiğimizin sonrası yeniden ikiye bölündüğümüz anın acısının ne olduğunu içimde büyüterek kendime öğretiyorum. Bilmeli ki, yıkılmamalı. Ama güçsüzlüğümde hemfikiriz ve içimde büyüttüğüm, doğurduğum o şeyde.
senden bana hiç durmadan akan neyse

Samim; bilmelisin ki, seninle bu dünyada bir yerlerde karşılaşamayacak olmak da burukluklarımdan biridir.