An.

Bir nefeslik yurttan kaçıyorum. İlk deniz, Eminönü. Beklediğim tramvay dahi gelmiyor. Beklemek adına daha ne kadar üstüme oynayacaksın karpuzun içindeki kesmece delikanlım İstanbul.

Gözlerim öylesine bir yerlerde dolandıktan sonra üzerime döndüğünde gördüğüm, acısını çektiğim şeyin tek arayışım olduğu. Yanılmak istediğim kadar yanıldım. Yakup'un içinde taşıdığı durgun ve çürük suyu yavaşça düşürdüğüm o an, yenisini biriktirmeye başladım. Artık biliyoruz ki, geçmez. Ve artık aldanamayacağımız kadar gerçeği gördük. Gideceğimiz güne kadar azabımız bu olacak. İkiyken, ikiliğimizden vazgeçmeden, bire düşebilmek ihtiyacı. İçimde dolanıp duranlardan bir tanesi. Cesaretimizi alıp yerine ne koydular? Yoksa yaşadığımız yine bir boşluğun zamanı mı? Güzelin korkunçluğu. Bir daha yaşayamayacağım güzelliğin içine bir yaşam sığabilir miyim? Tüm ikiliğimizle bir olabildiğimizin sonrası yeniden ikiye bölündüğümüz anın acısının ne olduğunu içimde büyüterek kendime öğretiyorum. Bilmeli ki, yıkılmamalı. Ama güçsüzlüğümde hemfikiriz ve içimde büyüttüğüm, doğurduğum o şeyde.
senden bana hiç durmadan akan neyse

Samim; bilmelisin ki, seninle bu dünyada bir yerlerde karşılaşamayacak olmak da burukluklarımdan biridir.

Çağrışır.

Oturmuşuz. Pencereye, pervaza, denize nazır. Bunun bir önemi yok. Otorite bildiğimiz zatlardan biri kiremitleri güzel bulsaydı, manzara arayışımız daha ucuza mal olacaktı. En azından bunun ayrımına bir teselli gibi varıldığında baktığımız yön kendine yakışan bir anlamla var olabiliyor.
Hiçbir hikaye böyle başlamaz. Bir varmış, bir yokmuş masallarından yola çıkan bir genç kız, bir gün bir varmış hep yokmuş gibi bir cümle kurmuştu. Hep imrenmiştik. Güzel olanı biz yapmalıyız ya, onun kıskançlığı aslında. İmrenme de nezaketin lugatından.
Bir varmış hep yokmuş diyorduk. Serbest çağrışımlarla konuşuyoruz ya. Serbest çağrışımlarla ve çoğul ve mümkünse öylesine, bir kaygı gütmeden. Adamlardan bir adam bir serzenişte bulunmuştu, sen benden hiçbir şey anlamamışsın diye. Bu ağır gelir bak. Bu basit değildir, nezdimde. Uzun zaman geçmiş üzerinden. Aslında karşılıklı anlaşılması gerekenler anlaşılmış bunu iki gece önce rüyamda vurulmanın ertesinde fark etmişim ben. Özlem.Tam bu farkındalığın geldiği an, adamlardan o adam kendini dışarıdan seyretmekteymiş. Öyle duyuldu. Rüyada vurulmak da elzemdir bu lakırtıda. Ama bundan şimdi dem vurmak da onu harcamanın ötesine geçmez. Zaten, azabımız bu çelişiklik. İstediğimizden kurtulma çabası.Tüm bunlar oluyor. Çoğu kişiye oluyor. Hep oluyor. Bunları düşünüyorum. Dilimize dolanan o ortak kaderin verdiği rahatlığın, yalnızlığı silip süpürme hissinden ileri geldiğini seziyorum. Emin değilim. Emin olmamakla birlikte birçok şey değilim. Ne olmadığını bilip ne olduğunu sezemediğimiz şeyler gibi. Böyle her şeye karşı buz kesilen anların bazılarında Füruzan'ı anımsarım.
"Gidiyor musunuz?" diye sorar önce. "Bırakılmazsam, bırakamıyorum." diyen postmodern olduğu kadar samimi abilerimizin acizliğinden uzak ardına ekler: "Güle güle. Kapıyı iyice kapayın. Sizden üşüdüm."

Günlük.

10 Şubat 1974/Oğuz Atay.